Вонкiя формы паводзiнаў дазваляюць чалавеку, па меншай меры, не апускацца ўнутры. I наадварот, чалавек, якi адказваецца ад вонкавых абмежаванняў, вельмi хутка дэградуе як асоба i скатваецца да ўзроўня эгаiстычный жывёлы, ня здольнай любiць цi выклiкаць любоў iншых. Абавязкова выказвайце павагу сваiм бацькам у падзяку за ўсё тое, што яны для вас зрабiлi. Нават калi вы лiчаце, што яны вам чагосьцi недадалi, гэта мiзер у параўнаннi з тым, што яны вам далi. I заўсёды памятайце, што i ў вас калi-небудзь з’явiцца дзiця, i калi Вы самi не навучылiся паважаць бацькоў, то ня зможаце i яго навучыць гэтаму. У нейкi момант увесь той боль, што адчувалi вашы бацькi ад вашай непавагi вернецца да вас с коптарам. I, наадварот, вы можаце выхаваць сваё дзiця ўдзячным i зрабiць яго шчаслiвым, калi навучылiся быць удзячнымi самi. Мы ня ў стане адвольна змянiць свой унутраны настрой проста па свайму жаданню, але мы спрабуем уплываць на яго i фармаваць свой унутраны настрой з дапамогай правiлаў ветлiвасцi i этыкету. Знутры мы можам не адчуваць падзякi, але тым ня менш мы павiнны сказаць чалавеку «дзякуй» за аказаную паслугу. Так, з цягам часу, мы навучымся адчуваць падзяку. Калi ж мы будзем зневажаць гэтае простае правiла, то нiколi не навучымся адчуваць тое, што павiнен адчуваць высокародны чалавек. У рэшце рэшт усё гэта патрэбна для таго, каб мы навучылiся адчуваць падзяку да Бога. У гэтым i палягае сэнс выхавання. Чалавек, якi ўмее сябе паводзiць, у рэшце рэшт атрымлiвае ў якасцi ўзнагароды ўзнёслыя пачуццi i пазбаўляецца ад зайздрасці i эгаiзму, што атручваюць ягонае сэрца.

Паспрабуйце прымусiць сябе пакланiцца чалавеку, на якога вы пакрыўдзiлiся цi раззлавалiся, вы адразу адчуеце перамену, якая адбылася ў вашых адносiнах да яго. Служэнне бацькам дапамагае чалавеку прыглушыць сваю эгаiстычную жывельную прыроду, таму той, каго бацькi не прывучылi служыць, назаўжды застанецца капрызным недаросткам i ня зможа ператварыцца ў сталага i мудрага чалавека. За прыкладамi далёка хадзiць няма патрэбы.