Любоў немажліва без аб’екта любові. У традыцыі вайшнаваў, як і ва ўсёй ведыйскай літаратуры, прынята лічыць, што найвышэйшым аб’ектам любові ёсць Вярхоўны Госпад, Шры Крышна. Любоўная прыхільнасць да Госпада называецца на санскрыце асакці. Гэтая стадыя духоўнага развіцця характарызуецца незвычайна глыбокім імкненнем да сталага паўтарэння святога імя Крышны (а таксама да займання іншымі відамі адданага служэння) і адзінаю скіраванасцю свядомасці да Крышны. На гэтай стадыі з’яўляецца прыхільнасць беспасярэдне да Госпада, тады як на стадыі ручы (смаку) прыхільнасць была скіраваная пераважна на вонкавыя формы адданага служэння (слуханне, аповеды пра Госпада, служэнне ў храме і г. д.).
Асакці, прыхільнасць да Госпада, ачышчае сэрца чалавека да такой ступені, што нечакана яму можа здацца, што ён бачыць у сваім сэрцы адлюстраванне Госпада. На стадыі, што папярэднічае асакці, чалавек, заўважыўшы, што ягоны розум напоўнены матэрыяльнымі аб’ектамі і жаданнямі, прыкладае ўсе высілкі да таго, каб утаймаваць розум і сканцэнтраваць яго на вобразе, якасцях і дзеях Госпада. Але знайшоўшы асакці, ён спантанна без якіх-колечы высілкаў занураецца ў разважанні пра Госпада. не маючы асакці, чалавек, нават калі ён пазбавіўся сумневаў (ніштха), усё ж не здольны зразумець, як і калі ягоны розум перастае думаць пра форму і якасці Госпада. У адрозненне ад яго, чалавек які развіў у сабе прыхільнасць да Госпада, не заўважае, як і калі ягоны розум забывае пра ўсё матэрыяльнае ды спантанна далучаецца да ўсяго, што звязана з Крышнам. Вышэйшыя стадыі духоўнага шляху можна спазнаць толькі на практыцы. Адных паясненняў недастаткова, каб на справе адчуць гэтыя эмоцыі.
Вонкавыя паводзіны чалавека, у якога ў сэрцы абудзілася любоў да Госпада, апісваюцца ў святых тэкстах наступным парадкам:
На досвітку, сустрэўшы незнаёмага, ён загаворыць з ім так: «Адкуль ідзеш, браце? Што ў гэтым куфэрку, які вісіць у цябе на шыі? Няўжо там шалаграма-шыла (Боства Госпада ў выглядзе невялікага каменьчыка)? Ты так пяшчотна прамаўляеш імя Крышны, што язык твой трапеча ад гатага нектару. Гледзячы на цябе, я адчуваю захапленне. не ведаю, чым я заслужыў, што бачу цябе цяпер. Раскажы мне пра ўсе святыя месцы, дзе ты пабываў, пра ўсе вялікія святыя душы, якія ты сустрэў на сваёй дарозе, і пра тое, што праз іхную літасць адкрылася табе. Ты дасягнуў дасканаласці і дапамагаеш у гэтым іншым». Так, распытваючы ды славячы іншага адданага, ён будзе цешыцца нектарам запаветнае размовы.
Іншым разам, убачыўшы вайшнава са святымі пісьмамі ў руках, ён выгукне: «Гэтая выдатная кніга, што ты трымаеш, надае табе незвычайную стаць. З твайго выгляду я здагадваюся, што ты вельмі адукаваны і мудры. Калі ласка, прачытай дзеля мяне адзін верш з дзясятай песні «Шрымад-Бхагаватам». Ажыві мой слых, што, быццам птушка чатака, якая спаталяе смагу вылучна з навальнічнага воблака, прагне нацешыцца струменем тваіх нектарных паясненняў». Слухаючы, як вайшнаў паясняе верш, такі чалавек адчувае экстаз, і валасы на ягоным целе ўстаюць станьгом.
Заўважыўшы ўдалечыні групу адданых, ён узрадуецца: «О, сёння маё жыццё нарэшце дасягне поспеху, бо стасункі з адданымі зруйнуюць ўсе мае грахі». Думаючы так, ён паклоніцца адданым і ўпадзе перад імі ніцма. З любоўю сустрэты ўзнёслым маха-бхагаватам (адданым высокае чысціні ды любові да Госпада), ён сядзе перад ім, схіліўшы галаву, і будзе са слязмі на вачах маліць яго: «О спадар, ты – скарб сярод тых, хто здольны вылечваць ад цяжкае хваробы матэрыялізму, што скалечыла ўсе жывыя істоты ў гэтым свеце. Я – самы заганны і нікчэмны чалавек. Калі ласка, правер мой пульс, выяві маю хваробу і парай, якія лекі мне прымаць і якую выбраць дыету. Вылечы мяне сваім цудадзейным гаючым сродкам і вярні мяне да жыцця». Маха-бхагавата кіне на яго свой літасцівы погляд, і ён, ажыўлены нектарам размоў узнёслага вайшнава, застанецца з ім на некалькі дзён, каб служыць ягоным лотасавым стопам.
Часам, гуляючы па беразе возера ці блукаючы па лесе, ён, перапоўнены любоўю да Госпада, будзе назіраць за звярамі ды птушкамі, спрабуючы разгадаць праз іхныя рухі, задаволены ці незадаволены ім Крышна. «Калі Крышна літасцівы да мяне, то хай гэтая аленіха адыдзе ў мой бок на тры крокі. Калі ж Ён забыў мяне, то яна адвернецца і ўцячэ». Маленькі хлопчык, які гуляе на ўскраіне вёскі, напомніць яму мудраца Санаку, і ён спытае яго: «Скажы, ці ўбачу я калісьці Враджэндру-кумара (яшчэ адно імя Крышны)?». Пачуўшы кароткае «не», ён пачне разважаць, ці прымаць ягоны адказ даслоўна ці шукаць у ім больш глыбокі сэнс.
Іншым разам ён замкнецца ў сябе дома і, быццам скупы багацей, будзе разважаць дзень і ноч, у сне, стоячы ды седзячы, куды яму ісці і што рабіць, каб знайсці жаданы скарб. Калі сваякі спытаюць, што з ім здарылася, ён прамаўчыць у адказ ці, прыкінуўшыся, адкажа, што ўсё ў парадку. Ягоныя сябры заўважаць, што да гэтага з ім не здаралася нічога такога. Суседзі пачнуць паказваць на яго пальцам, клічучы прыдуркаватым. Прыхільнікі ведыйскіх рытуалаў (якія кіруюцца філасофіяй, паводле якой Бог абавязаны даваць нам плёны нашае пабожнасці) палічаць яго за дурня. Знаўцы логікі палічаць яго за ахвяру памылковых уяўленняў пра жыццё. Аслепленыя сваёй цнотаю пабожныя людзі падумаюць, што ён упаў. Адданыя скажуць, што ён зразумеў істу сапраўднае філасофіі, а абражальнікі звінавацяць яго ў прыкідлівасці. Але наш герой, далёкі ад паняткаў славы і ганьбы, панесены струменем боскае ракі прыхільнасці да Госпада (асакці), пакіне ўсё як ёсць і будзе працягваць сваю дарогу.