Дхенукасура быў магутным дэманам, які прыняў форму асла. Разам з сябрамі-дэманамі ён займаў Талавану, адзін з дванаццаці лясоў Врындавана. У страху перад гэтымі дэманамі ніхто не мог падысці да Талаваны і паласавацца разнастайнымі пладамі лесу. Баларама на просьбу сваіх сяброў-пастушкоў увайшоў у лес, каб забіць дэманаў. Там Ён пачаў моцна шумець ды трэсці пладовыя дрэвы. Дхенука, раз’юшаны ўварваннем, напаў на Балараму, брыкаючыся сваімі заднімі нагамі. Але Баларама лёгка падхапіў яго за ногі і пачаў круціць вакол сябе, пакуль той не памёр. Калі іншыя дэманы, сябры Дхенукі, кінуліся ў атаку, Крышна і Баларама, быццам гуляючы, хапалі іх і закідвалі на дрэвы, забіваючы іх. Так неўзабаве лес быў вызвалены ад дэманаў.

Аднойчы, калі Крышна і Баларама гулялі з сябрамі-пастушкамі, сярод іх з’явіўся дэман на імя Праламба, абярнуўшыся хлопчыкам-пастушком. Разумеючы непераможную моц Крышны, прыхадзень вырашыў замест Яго выкрасці Балараму. Пад канец гульні каманда пацярпелых паразу мусіла несці пераможцаў на сваіх плячах. Дэман павінен быў несці Балараму. Несучы Госпада на плячах, Праламба імкліва паскорыўся, а затым і пабег. Але Баларама ведаў сапраўдную існасць дэмана і таму проста пачаў цяжэць ды цяжэць. Каб вытрымаць нязмерны цяжар, дэман прыняў сваю пачатную форму – цяпер ягонае цела нагадвала велізарную цёмную хмару, бліскучую, з залатымі арнаментамі. Баларама стукнуў дэмана кулаком па галаве, раскалоўшы яе на дзве часткі, і так забіў яго.

Як старэйшы брат Крышны Баларама заўсёды адчуваў Ягоную любоў і павагу.

Крышна праслаўляў лотасавыя стопы Баларамы як аб’ект адданасці ўсіх жывых істот, нават паўбагоў. Аднойчы, ідучы разам з Баларамам і сябрамі па лесе Врындавана, Крышна ўбачыў, як дрэвы нахіліліся, нібы аддаючы паклоны. Крышна паясніў, што дрэвы, якія былі імперсаналістамі ў папярэдніх жыццях, сталіся сведкамі асабістае формы Баларамы і цяпер моляцца, каб Госпад Баларама блаславіў іх.

Іншым разам, калі Баларама стамляўся ад гульні, Ён клаўся на калені аднаго з хлопчыкаў-пастушкоў, і Крышна асабіста расціраў Яму ногі, абмахваў Яго веерам з пальмавага лісця і служыў Яму. Такая была пяшчотная ўзаемная любоў паміж Крышнам і Баларамам.

Неяк Госпад Баларама, які тады жыў у Дварацы, вярнуўся ў Врындаван, каб застацца тут на два месяцы. Тут Ён атрымліваў асалоду, бавіўшы час са сваімі сяброўкамі гопі (адрознымі ад гопі Крышны). Аднойчы яны адпачывалі на беразе ракі Ямуны ў Рама-гхаце. Каб ахалодзіцца ў ейных водах, Госпад паклікаў да Сябе Ямуну. Калі Ямуна Дэві не адказала Яму, Госпад Баларама ўзяў Сваю любімую зброю, плуг, і пачаў цягнуць Ямуну, барануючы яе сотнямі пратокаў. Усвядоміўшы сапраўдны стан Баларамы, Ямуна Дэві асабіста з’явілася перад Госпадам ды прынесла Яму свае паклоны і малітвы. Супакоены такім парадкам, Госпад увайшоў у воды ракі і выкупаўся.

Самба, родны сын Крышны і Джамбаваты, выкраў Лакшману, дачку Дур’ёдханы, з цырымоніі, дзе яна павінна была абраць сабе мужа. Раз’юшаныя Каўравы даслалі ў пагоню шасцярых сваіх лепшых ваяроў, і пасля працяглага бою тыя нарэшце арыштавалі Самбу. Калі Ядавы пачулі пра гэта, яны падрыхтаваліся да бітвы, але Госпад Баларама спыніў іх, аддаючы перавагу мірнаму вырашэнню спрэчкі. Аднак, калі Ён папрасіў Каўраваў вярнуць Самбу і Лакшману, Каўравы ў адказ абразілі Яго і дынастыю Ядаваў. Разумеючы іхнае глупства і ганарлівасць, Баларама ўзяў Свой плуг ды пацягнуў горад Хастынапур у Гангу. Напалоханыя Каўравы адразу прыпалі да лотасавых стоп Баларамы, просячы ў Яго літасці. Яны неадкладна вярнулі Самбу з Лакшманам і ажанілі іх згодна з усімі правіламі, багата надарыўшы маладых.

У Сацья-югу жыў кароль на імя Райвата, ягоная дачка Рэваці была вельмі прыгожаю, таксама яна валодала цудоўнымі якасцямі. Не знайшоўшы ёй годнае пары, кароль разам з дачкою скіраваліся да Брахмы, каб атрымаць нейкую параду ў гэтай справе. У чаканні сустрэчы з Брахмам прайшоў некаторы час. Кароль Райвата быў узрушаны, даведаўшыся, што за кароткі тэрмін, праведзены на Брахмалоцы, на Зямлі ўжо мінулі мільёны гадоў, і цяпер сканчалася Двапара-юга. Аднак Госпад Брахма паведаміў каралю Райвату, што ў гэты час на Зямлі бытуе Госпад Баларама, які найбольш падыходзіць для таго, каб быць мужам Рэваці.

Вярнуўшыся, кароль Райвата звярнуўся да Баларамы з прапановаю прыняць Рэваці як жонку. Аднак Рэваці належала да больш ранняй югі, калі людзі фізічна былі значна вышэйшымі. Таму Госпад Баларама паклаў Свой плуг на ейную галаву, пакуль Рэваці не зменшылася да адпаведнага памеру, і потым ажаніўся з ёю.

Увогуле, Баларама сімпатызаваў як Пандавам, так і Каўравам. Ён прыняў і Дур’ёдхану, і Бхіму ў якасці Сваіх вучняў для навучання майстэрству валодання булавою. Як настаўнік Ён цаніў выдатную тэхніку Дур’ёдханы ў адрозненне ад грубай сілы Бхімы. У часы Махабхараты Ён адмовіўся прыняць чыйсьці бок і замест гэтага адправіўся ў працяглае паломніцтва да святых месцаў. Пасля бітвы паміж Бхімам і Дур’ёдханам Ён раззлаваўся на Бхіму за тое, што той забіў Дур’ёдхану падманам, але Шры Крышна спыніў Яго.

Пад канец Двапара-югі тысячы мудрацоў сабраліся на берагах Наймішараньі, каб выканаць тысячагадовую яг’ю (ахвярапрынашэнне) у жаданні спыніць наступ Калі-югі. Старшынём сходу яны прызначылі Рамахаршану, аднаго з галоўных вучняў В’ясадэвы, які быў у той час, калі Шукадэва Гасвамі расказаў «Шрымад-Бхагаватам» каралю Парыкшыту.

Калі Госпад Баларама прыйшоў на сход, усе прысутныя падняліся, каб выказаць Яму павагу, бо ўбачылі ў Ім Вярхоўную Асобу Бога. Аднак Рамахаршана, які ганарыўся тым, што ачольваў сход, не падняўся. Госпад Баларама зразумеў, што, нягледзячы на тое, што Рамахаршана быў дасведчаным ведантыстам, ён так і не спасціг існасць гэтага вучэння.

Госпад Баларама, хоць і адмовіўся браць удзел у бітве на Курукшэтры, зусім не збіраўся спускаць Рамахаршану ягоную абразу. Госпад сходзіць на Зямлю, каб знішчыць тых, хто строіць з сябе прыхільнікаў рэлігіі, але пры гэтым нават не выказвае павагі Вярхоўнай Асобе Бога.

Уважаючы Рамахаршану за некваліфікаванга, каб весці цырымонію, Баларама вырваў травінку куша і дакрануўся ёю да Рамахаршаны, у выніку чаго той памёр. Потым Ён прызначыў Суту, сына Рамахаршаны, старшынём сходу. Пасля гэтага Госпад Баларама працягнуў Сваё паломніцтва.