Забойца душы, кім бы ён ні быў, неадменна трапляе на планеты, вядомыя як светы бязвер’я, поўныя цемры і невуцтва.
Чалавечае жыццё адрозніваецца ад жыцця жывёлы вялікай адказнасцю. Тых, хто ўсведамляе свае абавязкі і працуе ў гэтым духу, называюць сурамі (пабожнымі). А тых, хто або грэбуе сваімі абавязкамі, або нічога пра іх не ведае, называюць асурамі (дэманамі). Сусвет насяляюць толькі гэтыя два тыпы людзей. У «Рыг-ведзе» сцвярджаецца, што суры заўсёды імкнуцца да лотасавых стоп Вярхоўнага Госпада Вішну і дзейнічаюць адпаведным парадкам. Іхныя шляхі гэтак жа асветленыя, як і шлях сонца.
Разумныя людзі павінны заўсёды помніць, што душа атрымлівае чалавечую форму цела пасля многіх мільёнаў гадоў эвалюцыі і незлічоных перасяленняў душы з аднаго цела ў іншае. Гэты матэрыяльны свет часам параўноўваюць з акіянам, а чалавечае цела з моцнай лодкай, прызначанай перасекчы гэты акіян. Ведыйскія пісьмы і ачар’і, святыя настаўнікі, параўноўваюцца з дасведчаным лодачнікам, а мажлівасці чалавечага цела параўноўваюцца са спадарожным ветрам, які можа дапамагчы лодцы паспяхова дабрацца да жаданага месца прызначэння. Калі пры ўсіх гэтых мажлівасцях чалавек не выкарыстоўвае ў поўнае меры сваё чалавечае жыццё дзеля самарэалізацыі, яго трэба лічыць за атма-ха, за забойцу душы. «Шры Ішапанішад» недвухсэнсоўна папярэджвае нас, што забойцу душы наканавана ўвайсці ў найцямнейшыя абшары невуцтва, каб вечна пакутаваць.
Ёсць свінні, сабакі, вярблюды, аслы і г. д., чые матэрыяльныя патрэбы гэтак жа важныя для іх, як і нашыя для нас, але эканамічныя праблемы гэтых жывёлін вырашаюцца толькі ў агідных і брыдкіх варунках. Законы прыроды даюць чалавеку ўсе магчымасці для камфортнага жыцця, таму што чалавечая форма жыцця больш важная і каштоўная за жывёльную. Дык чаму ж чалавеку дадзенае лепшае жыццё, чым свінням ды іншым жывёлінам? Чаму высокапастаўлены дзяржаўны службовец атрымлівае лепшыя варункі, чым звычайны клерк? Адказ палягае ў тым, што высокапастаўлены службовец павінен выконваць абавязкі больш вышэйшага характару. Аналагічна і чалавек павінен выконваць больш важныя абавязкі, чым жывёліны, якія заўсёды занятыя тым, каб накарміць свае галодныя страўнікі. Але сучасная цывілізацыя, якая забівае душу, толькі абвастрыла праблемы галоднага страўніка. Калі мы звернемся да рафінаванае жывёліны ў абліччы сучаснага цывілізаванага чалавека і паспрабуем абудзіць у ім інтарэс да самарэалізацыі, ён скажа, што проста хоча працаваць, каб насыціць страўнік, і што галоднаму чалавеку не патрэбная самарэалізацыя. Аднак законы прыроды настолькі няўмольныя, што нават калі чалавек адпрэчвае канечнасць самарэалізацыі і жадае рупліва працаваць дзеля страўніка, яму заўсёды пагражае беспрацоўе.
Гэтая чалавечая форма жыцця дадзеная нам не затым, каб цяжка працаваць, як асёл, свіння і сабака, а дзеля дасягнення найвышэйшае дасканаласці жыцця. Калі нас не цікавіць самарэалізацыя, то законы прыроды прымусяць нас вельмі шмат працаваць, нават калі мы гэтага не жадаем. У гэты век людзі вымушаныя працаваць, як аслы ці валы, цягнучы цяжкую ношу. У гэтым вершы «Шры Ішапанішад» апісаныя некаторыя з рэгіёнаў, куды адпраўляюць працаваць асураў. Калі чалавек грэбуе сваімі абавязкамі, ён трапляе на планеты, якія называюцца асур’яй, і нараджаюцца ў ніжэйшай форме жыцця, каб цяжка працаваць у невуцтве ды цемры.
У «Бхагавад-гіце» (6.41-43) сцвярджаецца, што чалавек, які стаў на шлях самарэалізацыі, але, нягледзячы на свае шчырыя намаганні, так і не скончыў гэты працэс (не змог аднавіць свае стасункі з Богам), атрымлівае мажлівасць нарадзіцца ў сям’і шучы ці шрымата. Слова шучы паказвае на духоўна дасведчанага брахмана, а шрымат – на вайш’ю, прадстаўніка гандлёвага саслоўя. Гэта азначае, што дзякуючы сваім шчырым намаганням у гэтым жыцці чалавек, які не здолеў дасягнуць самарэалізацыі, атрымае лепшы шанец у наступным жыцці. Калі нават таму, хто выпаў з духоўнае дарогі, даецца мажлівасць нарадзіцца ў шляхетнай і высакароднай сям’і, то наўрад ці можна ўявіць сабе стан таго, хто дасягнуў поспеху. Простая спроба ўсвядоміць Бога гарантуе нараджэнне ў заможнай або арыстакратычнай сям’і. Але тыя, хто наогул не распачынае аніякіх падобных спроб, хто жадае быць ахопленым ілюзіяй, хто занадта матэрыялістычны і прывязаны да матэрыяльных асалод, нараджаюцца ў самых цёмных рэгіёнах пекла, што пацвярджаецца ў ведыйскіх пісьмах. Такія матэрыялістычныя асуры часам дэманструюць прытворную рэлігійнасць, але канчатковай мэтай іхнага жыцця ёсць матэрыяльны дабрабыт. У «Бхагавад-гіце» (16.17-18) Крышна жорстка папракае такіх людзей, называючы іх атма-самбхавіта. Гэта азначае, што іхная нібыта веліч была дасягнутая праз падман, а іхная ўлада трымаецца на галасах невукаў ды ўласным матэрыяльным багацці. Асурам, якія адпрэчваюць самарэалізацыю і не жадаюць ведаць пра ішавасью, што ўсё ў свеце належыць Госпаду, падрыхтаваныя найцямнейшыя рэгіёны сусвету.
Такім парадкам, чалавечае жыццё прызначанае не для развязання эканамічных праблем на хісткай аснове, але для вызвалення ад усіх праблем матэрыяльнага жыцця, на якое нас выракаюць законы прыроды.