У адпаведнасці з ідэяй бхакці, усё, што робіць чалавек, які ўстаў на шлях духоўнай дасканаласці, павінна набліжаць яго да Бога. Азнакай адданасці Богу ёсць здольнасць чалавека прымаць тое, што спрыяе адданаму служэнню і адхіляць тое, што яму перашкаджае, гэтым вызначаецца каштоўнасць кожнага дзеяння ці ўчынка. Таму для вайшнава не існуе абраду ці рытуалу самога па сабе, які выконваецца як даніна традыцыі ці з якіх-небудзь іншых меркаванняў, кожны элемент духоўнай практыкі павінен быць спосабам дасягнення любові да Крышны і спосабам выразу такой любові. У гэтым, аднак, не павінна быць і самавольства – інакш не было б сэнсу ў традыцыі і аўтарытэтах.

Увесь практычны бок жыцця вайшнаваў старанна распрацоўваўся ачар’ямі. У «Шры Чайтанья-чарытамрыце», напрыканцы ўжо згаданай размовы з Санатанам Госвамі, Шры Чайтанья просіць яго напісаць кнігу, якая ўключала б дэталёвае апісанне пакланення Боству, паўтарэння імя Бога, а таксама правілы паводзінаў, гігіены і г. д. Такой кнігай, якая і дасёння лічыцца найбольш аўтэнтычным кіраўніцтвам па ўсіх відах духоўнай практыкі і да якой вайшнавы звяртаюцца заўсёды, калі ўзнікае неабходнасць у вырашэнні спрэчных пытанняў ці ў якіх-небудзь удакладненнях, стала «Хары-бхакці-віласа» Санатаны Госвамі.

У «Хары-бхакці-віласе», а таксама ў «Бхакці-расамрыта-сіндху» Рупы Госвамі, чалавеку прадпісваецца мноства разнастайных дзеянняў, прызначаных для таго, каб дапамагчы яму цалкам засяродзіць сваю свядомасць на Богу. Аднак вайшнаўскія настаўнікі ўсведамлялі, што гэтыя прадпісанні не заўсёды і ня ўсюды могуць быць выкананы ў поўным аб’ёме, і што занадта строгая рэгламентацыя ўрэшце прывяла б да ператварэння служэння Богу, якое прадугледжвае любоў і адданасць, у фармальны рытуал. Таму ў рэальным жыцці з усёй разнастайнасці відаў духоўнай практыкі і правілаў этыкету імі звычайна вылучаліся найболей важныя, без якіх дасканаліцца ў духоўным жыцці было б проста немагчыма, іншыя ж лічыліся пажаданымі, але не неабходнымі. Выкананне гэтых апошніх залежала ад часу, месца і акалічнасцяў. Да таго ж з гадамі, па меры таго як змянялася сітуацыя ў грамадстве, шмат што змянялася і ў гэтых правілах, асабліва пасля таго як рух вайшнаваў стаў ўсеіндыйскім, а потым і сусветным. Аднак, хоць і немагчыма было захаваць «літару», усё ж, дзякуючы жывой пераемнасці, «дух» традыцыі застаўся ранейшым, што няцяжка заўважыць, калі параўнаць пакланенне, духоўную практыку і лад жыцця цяперашніх вайшнаваў з пакланеннем, духоўнай практыкай і жыццём сучаснікаў Шры Чайтаньі, дэталёва апісанымі ў «Шры Чайтанья-чарытамрыце», «Чайтанья-бхагаваце» і іншых бенгальскіх тэкстах 16 стагоддзя.