Шлях да духоўнай дасканаласці, такім чынам, ёсць выяўленне ўтоенай быццёвай асновы жывой істоты. Гэта працэс ачышчэння свядомасці джывы – ператварэнне яе са свядомасці, якая прагне матэрыяльнага свету, у свядомасць, якая любіць Бога. Паколькі, як ужо гаварылася, свядомасць афарбоўваецца тым зместам, на які яна скіравана, патрэбна зрабіць Крышну ейным зместам. Гэта дасягаецца ў працэсе вайдхі-бхакці, сэнс якога добра патлумачаны ў «Бхагавад-гіце» (9.27) у словах Крышны, з якімі Ён звяртаецца да Арджуны: «Усё, што робіш, усё, што ясі, усё, што ахвяруеш ці аддаеш, кожнае тваё старанніцтва – ды будзе гэта, о сын Кунці, паднашэннем Мне».

Найважнейшым з пяці галоўных відаў вайдхі-бхакці Шры Чайтанья лічыў нама-бхаджану – паўтарэнне і спяванне імя Бога (крышна-намы). Кажучы пра перавагу нама-бхаджаны над іншымі відамі духоўнай практыкі, Шры Чайтанья звычайна спасылаўся на словы «Брыхан-нарадыя-пураны» (38.126): «У гэты век разладаў і крывадушнасці адзіным сродкам вызвалення ёсць спяванне святых імёнаў Госпада Хары. Няма іншага шляху. Няма іншага шляху. Няма іншага шляху». Імя – найістотнейшы атрыбут Бога, у пэўным сэнсе тоесны Яму самому, бо, у адпаведнасці з вучэннем Шры Чайтаньі, яно ўтрымлівае ў сабе ўсю поўнасць Ягоных духоўных энэргіяў. Абмеркаванню філасофіі імя Бога і розным аспектам нама-бхаджаны як духоўнай практыкі ачар’і прысвячалі адмысловыя працы, найбольш вядомая з якіх – «Харынама-чынтамані» Бхакцівіноды Тхакура.

Важнасць крышна-намы для вайшнаваў настолькі вялікая, што Бхакцівінода Тхакур пісаў («Чайтанья-шыкшамрыта» падз.64.): «Хоць можа здацца, што нама – усяго толькі слова, аднак нама духоўная і ёсць ні што іншае як асаблівае ўвасабленне Крышны, якое ўяўляе Ягоную неспасціжную моц. Паколькі Крышна і Ягонае імя – адно, нама – першы крок да Крышны. Перапоўніўшыся рашучасці дасягнуць Крышны, джыва павінна прыняць Ягонае імя». У адрозненне ад ёгі і іншых складаных метадаў духоўнага дасканалення паўтарэнне імя даступна кожнаму. Кім бы ні быў чалавек, будзь ён нават чандалам, недатыкальным, яму павінна быць дазволена паўтараць імя Крышны, якое здольна ачысціць кожнага і кожнаму даць крышна-прэму. Нама параўноўваецца з насеннем, у якім патэнцыйна ўтрымваецца ўсё дрэва, разам з каранямі, галінамі і лісцем. Рэгулярна ўважліва паўтараючы крышна-наму, бхакта як бы ўзгадоўвае насенне, з якога з часам яму з’яўляецца вобраз Бога, Ягоныя атрыбуты, Ягоныя якасці, Ягоныя спадарожнікі, Ягоная абіцель і г. д. Тамсама, у «Чайтанья-шыкшамрыце», Бхакцівінода піша: «Мудрасць, зарокі, сузіранне, безуважнасць, спакой розуму, годнасць – нішто ня роўнае наме. Ведай з усёй пэўнасцю, што нама – выратаванне, нама – найвышэйшая мэта, нама – найшляхетная і найвялікая прыгажосць, нама – тое, што існуе вечна. Толькі нама – непадзельная адданасць, нама – неабсяжны розум, нама – вялікая любоў, нама – выразная памяць. Для жывой істоты нама – семя і нама – плод, нама – ейны Бог і найвышэйшы аб’ект пакланення. Нама – бездакорны настаўнік».