Пры вусным дэкламаванні санскрыцкіх тэкстаў звычайна дапускаецца шэраг фанетычных умоўнасцяў, якія набліжаюць вымаўленне санскрыцкіх гукаў да роднай мовы чытача. Перадача некаторых санскрыцкіх гукаў пры гэтым мусіць адрознівацца ад традыцыйна прынятай у беларускай мове. Напрыклад, спалучэнні «re», «ri», «te», «ti» «de» і «di», перадаюць гукі, якія ў беларускай мове звычайна пішуцца як «рэ», «ры», «це», «ці», «дзе» альбо «дэ», «дзі» альбо «ды».

Трэба мець на ўвазе, што скарыстаная тут сістэма ёсць сістэмай транслітарацыі, а не транскрыпцыі санскрыцкіх словаў. Таму лёгкасць вымаўлення прынесена ў ахвяру дакладнаму напісанню, якое наследуе дэванагары.

Галосныя вымаўляюцца наступным чынам:

a – як у слове «пар»

ā - у два разы даўжэйшы

ai – як у слове «гай»

au – як у слове «аўторак»

e – калі гэта э, то як у слове «гэта»

i – як у слове «пір»

ī – у дваразы даўжэйшы

o – як у слове «дом»

u – як у слове «туга»

ū – у два разы даўжэйшы

r – скаладаўтваральнае р у слове «трывай»

ṝ – у два разы даўжэйшы

У большасці санскрыцкіх школаў r, ṝ, ḷ звычайна чытаюцца як рі, рī, лрі адпаведна.

Зычныя вымаўляюцца наступным чынам:

Заднеязычныя (вымаўляюцца горлам):

k – як у слове «кілім»

g – як у слове «гіль»

ṅ – як у слове «Конга»

Губныя (вымаўляюцца вуснамі):

p – як у слове «пітво»

b – як у слове «бок»

m – як у слове «маці»

Патальныя (вымаўляюцца прыцісканнем сярэдняй часткі языка да паднябення):

c – як у слове «човен»

jh – як ангельскае «hedgehog», падобна на беларускае дж

ñ – як у слове «конь»

Зубныя (вымаўляюцца таксама, як і цэрэбральныя, але з кончыкам языка прыціснутым да асновы зубоў):

t – як у слове «тона»

d – як у слове «дом»

n – як у слове «ноч»

Цэрэбральныя (ṭ, ṭh, ḍ, ḍh, ṇ) вымаўляюцца з кончыкам языка ніжнім бокам прыціснутым да пярэдняга паднябення. Па гучанню нагадваюць ангельскія альвеалярныя гукі.

Прыдыхальныя (kh, gh, ch, jh, ṭh, ḍh, th, ph, bh) адрозніваюцца ад адпаведных непрыдыхальных тым, што асноўны элемент суправаджаецца слабым прыгукам ангельскага h, звонкага ці глухога ў залежнасці ад асноўнага элемента.

Паўгалосныя:

y – як ангельскае «yak»

r – цэрэбральнае р

l – зубное ангельскае l

v – як беларускае в, а пасля зычнай як ангельскае w

Шыпячыя:

s – беларускае с

ś – беларускае ш, ангельскае «sheep»

ṣ – як мяккае ш у рускім слове «общность», амэрыканскае «worship»

Вісарга:

ḥ – глухі гук, у канцы страфы вымаўляецца з прыгукам папярэдняй галоснай літары: aḥ вымаўляецца як аха, iḥ – як іхі

Анусва̄ра:

ṃ - насавы прыгук пасля галоснай, як ва французскім слове bon

Гартанныя:

h – як звонкае ангельскае h

У санскрыце не існуе фіксаванага танічнага націску. У вершаваных тэкстах націскнымі лічацца склады, якія стаяць у моцных месцах вершаваных стопаў. Доўгімі з’яўляюцца склады з падоўжанымі галоснымі (ā, ai, au, e, ī, o, ṝ, ū) або склады са скарачонымі галоснымі, якія стаяць за болей чым адну зычную (уключна ḥ і ṃ).