Няма нiякага задавальнення ў тым, каб атрымаць матэрыяльнае цела. Ад яго заўсёды бясконцыя пакуты – з самага пачатку i да моманту смерцi адныя толькi пакуты. Розум палягае ў тым, каб разумець, што пакуты паходзяць ад матэрыяльнага цела. Таму перастаць пакутаваць азначае больш не нараджацца ў гэтым матэрыяльным свеце. Гэта павiнна быць мэтай жыцця – больш не нараджацца.

Мы неаднаразова паўтаралi, што дасягнуць гэтага вельмi проста: tyaktvā dehaṁ punar janma naiti [Бг. 4.9]. Калi мы пакiнем гэтае цела, мы больш нiколi не атрымаем новае матэрыяльнае цела – пры ўмове, што мы будзем у поўнай свядомасцi Крышны. У момант смерцi, калi мы будзем проста памятаць пра Крышну, yaṁ yaṁ vāpi smaran bhāvaṁ tyajaty ante kalevaram... [Бг. 8.6]. Такая вышэйшая дасканаласць жыцця, проста памятаць пра Крышну.

Пра гэта гаворыцца таксама ў другiм месцы. Калi мы зможам свядома памятаць пра Крышну: «Усё, на што я быў здольны, я зрабiў, як мог. Цяпер надыйшла мая апошняя гадзiна. Рабi са мной усё, што пажадаеш.» Вось i ўсё.

Крышна вельмi добры. Ён адразу ж забярэ нас назад дадому, назад да Бога. Ante nārāyaṇa-smṛtiḥ. Гэта вышэйшая дасканаласць жыцця. Таму нам патрэбна практыкавацца. Харэ Крышна Харэ Крышна Крышна Крышна Харэ Харэ / Харэ Рама Харэ Рама Рама Рама Харэ Харэ. Неабходна практыкавацца: sadā tad-bhāva-bhāvitaḥ [Бг. 8.6]. Трэба заўсёды думаць: man-manā bhava mad-bhakto. Крышна раiць: «Заўседы думай пра Мяне». Што тут складанага? У любым выпадку мы пра нешта думаем. Мы ня можам ні пра што ня думаць, гэта немагчыма. Таму проста зрабiце так, каб заўседы думаць пра Крышну, вось i ўсё. Думайце пра Крышну. I калi вы спяваеце, займайце свой язык Харэ Крышна, i калi вы слухаеце, то ў вас у поўнай меры разаўецца свядомасць Крышны.