Корань нашай нездаволенасцi ўсiмi – у нашай нездаволенасцi Крышнам. Выяўна або скрыта, але мы жадаем, каб Ён нас прыняў з усiмi вантробамi. На жаль, мы не ведаем, што Ён нас заўжды прымае.

Такая Ягоная прырода – прырода любовi. Дзеля таго, каб Ён нас прыняў, нам няма патрэбы рабiцца кiмсьцi або чымсьцi, а заўсёды дастаткова быць сабой. Уласна з Iм i толькi з Iм мы можам у рэчаіснасці быць сабой. I толькi пасля гэтага мы зможам быць такiмi ж i з iншымі.

Намагаючыся быць кiмсьцi або чымсьцi, мы проста спрабуем штучна стаць лепшымi, каб нас палюбiлi. Але, згубiўшы Крышну, душа робiцца яшчэ меншай, амаль нiчым. Тады, рухомая сваiм упадкам i эгаiзмам, яна iнтуiтыўна намагаецца стаць большай i лепшай за iншых, каб спатолiць нястачу любовi i дачыненняў, што не сцiхае. I калi мы змарнавалi на падтрыманне гэтых вобразаў гэтулькі часу i энергii, то нас пачынаюць раздражняць тыя, хто асаблiва не прыкладае намаганняў у стварэннi сваiх хiмер. Маглi б хоць з пачуцця ветлiвасцi трохi паспрабаваць)).

I яшчэ адзiн аспект. Кожны чалавек i кожны адданы мае i добрыя, i дрэнныя якасцi. Мы можам бачыць добрыя якасцi па-сапраўднаму толькi тады, калi будзем бачыць, што гэта асоба звязана з Богам. А ейныя дрэнныя якасцi, як i мае, iснуюць толькi таму, што ён цi яна гэту сувязь страцiлi... Для таго, каб утрымлiваць гэта ўнутры сябе заўсёды, патрэбны глыбокая самбандха (існасцю якой ёсць давер да Крышны, а не выклiк) і спагадлiвасць да тых, хто паў, пацверджаная нашым служэннем iм, як часцiнкам Крышны. Усё астатняе будзе штучным i часовым. Таму нам не ўдасца зберагчы такi настрой у стаўленні да iншых на працяглы тэрмiн.

Такiм парадкам, наша практыка палягае ў тым, каб свядома выхоўваць у сабе бачанне пчалы, што немагчыма без разумення таго, што Крышна прымае ўдзел ува ўсiх нашых жыццёвых акалічнасцях. А заганы бачаць нават дзецi...