Корань нашай незадаволенасцi ўсiмi – у нашай незадаволенасцi Крышнам. Выяўна або скрыта, але мы жадаем, каб Ён нас прыняў з усiмi вантробамi. На жаль, мы ня ведаем, што Ён нас заўжды прымае.

Такая Ягоная прырода – прырода любовi. Для таго, каб Ён нас прыняў, нам няма патрэбы рабiцца кiмсьцi або чымсьцi, а заўсёды дастаткова быць сабой. Менавiта з Iм i толькi з Iм мы можам па-сапраўднаму быць сабой. I толькi пасля гэтага мы зможам быць такiмi ж i з iншымі.

Намагаючыся быць кiмсьцi або чымсьцi, мы проста спрабуем штучна стаць лепшымi, каб нас палюбiлi. Але, згубiўшы Крышну, душа робiцца яшчэ меншай, амаль нiчым. Тады, рухомая сваiм заняпадам i эгаiзмам, яна iнтуiтыўна намагаецца стаць большай i лепшай за iншых, каб спатолiць нястачу любовi i адносiнаў, што не сцiхае. I калi мы змарнавалi на падтрыманне гэтых вобразаў столькi часу i энэргii, то нас пачынаюць раздражняць тыя, хто асаблiва не прыкладае намаганняў у стварэннi сваiх хiмераў. Маглi б хоць з пачуцця ветлiвасцi трохi паспрабаваць.😁

I яшчэ адзiн аспект. У кожнага чалавека i ў кожнага адданага ёсць i добрыя, i дрэнныя якасцi. Мы можам бачыць добрыя якасцi па-сапраўднаму толькi тады, калi будзем бачыць, што гэта асоба звязана з Богам. А ейныя дрэнныя якасцi, як i мае, iснуюць толькi таму, што ён цi яна гэту сувязь страцiлi... Для таго, каб утрымлiваць гэта ўнутры сябе заўсёды, патрэбна глыбокая самбандха (сутнасцю якой ёсць давер да Крышны, а не выклiк). I спагадлiвасць да тых, хто паў, пацверджаная нашым служэннем iм, як часцiнкам Крышны. Усё астатняе будзе штучным i часовым. Таму ў нас не атрымаецца зберагчы такi настрой у адносiнах да iншых на працяглы тэрмiн.

Такiм чынам, наша практыка палягае ў тым, каб свядома выхоўваць у сабе бачанне пчалы, што не магчыма без разумення таго, што Крышна прымае ўдзел ва ўсiх нашых жыццёвых абставiнах. А недахопы бачаць нават дзецi...