Для заняткаў йогай трэба знайсьці чыстае самотнае месца, паслаць на зямлю цыноўку з травы куша, пакрыўшы яе аленевай шкурай і мяккай тканінай. Сядзеньне не павінна быць завысокім ці, наадварот, занізкім. Усеўшыся як сьлед, можна прыступіць да практыкі йогі. Утаймаваўшы вум і пачуцьці, кантралюючы дзейнасьць цела і засяродзіўшы ўяўны позірк у адной кропцы, йог павінен ачысьціць сэрца ад матэрыяльнай гнюсі.
Пад чыстым месцам тут маецца на ўвазе месца паломніцтва. У Індыі йогі, ці адданыя, пакідаюць свае дамы і пасяляюцца ў сьвятых месцах, такіх як Праяг, Матхура, Врындаван, Хрышыкеш і Хардвар. Там, на берагах сьвятых рэк Гангі ці Ямуны, яны ў адзіноце займаюцца йогай. Аднак часта гэта бывае немагчымым, асабліва для тых, хто жыве за межамі Індыі. Так званыя суполкі йогі, створаныя ў вялікіх гарадах, могуць прыносіць прыбыткі іх заснавальнікам, але не даюць людзям магчымасьці па-сапраўднаму займацца йогай. Той, хто ня здольны кіраваць сваімі пачуцьцямі і вумом, ня можа займацца мэдытацыяй. Таму ў «Брыхан-нарадыя-пуране» сказана, што ў цяперашні век, Калі-югу, калі людзі жывуць мала, марудна рухаюцца шляхам духоўнага разьвіцьця і ўвесь час адчуваюць мноства турботаў, самым лепшым мэтадам духоўнага дасканаленьня зьяўляецца паўтарэньне сьвятога імя Госпада:
«У гэты век варожасьці й крывадушнасьці адзіны шлях да вызваленьня – гэта паўтарэньне сьвятога імя Бога. Няма іншага шляху, няма іншага шляху, няма іншага шляху».