Пакорлівыя мудрацы, якія валодаюць сапраўдным веданьнем, аднолькава глядзяць на вучонага й выхаванага брахмана, карову, слана, сабаку й сабакаеда [недатыкальнага].
Чалавек, які валодае сьвядомасьцю Крышны, не праводзіць разьмежаваньняў паміж жывымі істотамі, што належаць да розных формаў жыцьця, роўна як і паміж прадстаўнікамі розных кастаў. Хай брахман і недатыкальны стаяць на розных ступенях сацыяльнай лесьвіцы, а сабака, карова й слон адносяцца да розных відаў, – для мудраца, які спазнаў Aбсалютную Ісьціну, адрозьненьні паміж целамі ня маюць ніякага значэньня. Ён разумее, што ўсе жывыя істоты зьвязаныя з Усявышнім, паколькі Госпад у выглядзе адной са Сваіх поўных экспансый, Параматмы, знаходзіцца ў сэрцы кожнага. Такое разуменьне Ўсявышняга і ёсьць сапраўднае веданьне. Госпад аднолькава добры й міласьцівы да ўсіх жывых істотаў, незалежна ад іх касты ці формы жыцьця, бо лічыць кожную зь іх Сваім сябрам і ў вобразе Параматмы заўсёды суправаджае жывую істоту, у якіх бы ўмовах яна ні апынулася. Госпад у вобразе Параматмы знаходзіцца ў сэрцы недатыкальнага і ў сэрцы брахмана, хоць яны маюць розныя целы. Цела – гэта спараджэньне гунаў матэрыяльнай прыроды, але душа й Звышдуша, зьмешчаныя ў целе, маюць адну, духоўную прыроду. Аднак якасная тоеснасьць душы і Звышдушы ня робіць іх роўнымі ў колькасным дачыненьні, таму што індывідуальная душа можа знаходзіцца толькі ў адным целе, тады як Параматма знаходзіцца ўва ўсіх целах. Чалавек, які разьвіў у сабе сьвядомасьць Крышны, ясна разумее гэта, таму ён валодае сапраўдным веданьнем і аднолькава ставіцца да ўсіх жывых істотаў. Душу й Звышдушу яднае тое, што абедзьве яны валодаюць сьвядомасьцю, існуюць вечна і споўненыя асалоды. Аднак сьвядомасьць індывідуальнай душы абмежаваная межамі аднаго цела, тады як сьвядомасьць Звышдушы распаўсюджваецца на ўсе целы. Звышдуша прысутнічае ў целе кожнай істоты, да якой бы формы жыцьця яна ні адносілася.