Існуюць два тыпы разумных людзей. Да першага адносяць тых, хто пасьпяхова выкарыстоўвае свой розум, займаючыся матэрыяльнай дзейнасьцю дзеля пачуцьцёвых задавальненьняў, а да другога – тых, хто схільны да самасузіраньня і імкнецца спасьцігнуць сваё сапраўднае «я». Заняткі пагружанага ў самасузіраньне мудраца ці мысьляра – нібы цёмная ноч для тых, хто паглынуты мірскімі справамі. Нічога ня ведаючы пра духоўную навуку, матэрыялістычныя людзі сьпяць у цемры невуцтва, аднак для мудраца, чый позірк зьвернуты ўнутр, іх ноч – час абуджэньня. Ідучы духоўным шляхам, мудрэц адчувае трансцэндэнтную асалоду, тады як мірскія людзі, глухія да духоўнай навукі, бачаць у сьне разнастайныя пачуцьцёвыя задавальненьні, якія часам прыносяць ім шчасьце, а часам – пакуты. Чалавек, заняты самасузіраньнем, стаіць убаку ад мірскіх радасьцяў і пакутаў. Ён працягвае духоўна дасканаліцца, не зважаючы на вонкавыя акалічнасьці.