У гэтым вершы ясна сказана, што Вярхоўны Госпад, Крышна, – спрадвечны бацька ўсяго жывога. Жывыя істоты злучаюць у сабе матэрыяльны і духоўны пачатак. Яны ёсьць ня толькі на Зямлі, але й на ўсіх іншых плянэтах сусьвету, аж да вышэйшай зь іх, абіцелі Госпада Брахмы. Жывыя істоты жывуць усюды: у зямлі, у вадзе й нават у агні. І маці ўсіх жывых істотаў зьяўляецца матэрыяльная прырода, а Крышна апладняе яе. Сэнс дадзенага верша ў тым, што Госпад памяшчае ва ўлоньне матэрыяльнай прыроды семя жывых істотаў, якія зьяўляюцца на сьвет у пэрыяд стварэньня сусьвету ў розных відах жыцьця, паводле сваёй кармы.