Па сваёй спрадвечнай, сапраўднай прыродзе кожная жывая істота падуладная Вярхоўнаму Госпаду, які ёсьць чыстае веданьне. Калі жывая істота апынаецца пад уладай ілюзіі, якая адлучае яе ад чыстага веданьня, яна робіцца нявольніцай ілюзорнай энэргіі і ўжо ня здольная спасьцігнуць Вярхоўную Асобу Бога. Ілюзорная энэргія праяўляе сябе ў выглядзе дваістасьці – жаданьня й нянавісьці. Апанаваныя жаданьнем і нянавісьцю, неразумныя людзі жадаюць зраўнацца зь Вярхоўным Госпадам і ненавідзяць саму думку пра тое, што Крышна – гэта Вярхоўная Асоба Бога. Чыстыя адданыя, вольныя ад улады ілюзіі і ад гнюсі жаданьня й нянавісьці, ведаюць, што Госпад Шры Крышна зьяўляецца ў гэты сьвет сілай Сваёй унутранай энэргіі. Але тыя, хто асьлепленыя дваістасьцю і невуцтвам, лічаць Вярхоўную Асобу Бога спараджэньнем матэрыяльнай энэргіі. У гэтым іх бяда. Пад уплывам ілюзіі такія людзі думаюць катэгорыямі дваістасьці: пашаны і ганьбы, шчасьця і гора, дабра і зла. Адны зь іх лічаць сябе мужчынамі, іншыя – жанчынамі. «Гэта мая жонка, гэта мая хата. Я гаспадар у сваёй хаце. Я муж гэтай жанчыны», – думаюць яны. Такі сьвет дваістасьці. Уведзеныя ў зман ілюзорнай дваістасьцю, жывыя істоты губляюць здольнасьць цьвяроза думаць і ня могуць спасьцігнуць Вярхоўную Асобу Бога.