на — не; эва — вядома; кінчыт — што-небудзь; каромі — раблю; іці — так; йуктах — дзейнічаючы (у боскай сьвядомасьці); манйета — стане думаць; таттва-віт — той, хто спазнаў ісьціну; пашйан — які бачыць; шрынван — той, хто чуе; спрышан — які кранаецца; джыгхран — які адчувае пахі; ашна — які прымае ежу; гаччхан — які ходзіць; свапан — які сьпіць; швасан — дыхае; пралапан — які кажа; вісрыджан — які выпускае; грыхнан — які прымае; унмішан — які адкрывае; німішан — закрывае; апі — хоць; індрыйані — пачуцьці; індрыйа-артхешу — у дзейнасьці, зьвязанай з пачуцьцёвымі асалодамі; вартантэ — займаюцца; іці — так; дхарайан — які лічыць.

Чалавек, які разьвіў у сабе сьвядомасьць Крышны, чысты, таму ён ніяк не зьвязаны зь дзейнасьцю, выкліканай пяцьцю непасрэднымі і ўскоснымі прычынамі: тым, хто зьдзяйсьняе дзеяньне, самой дзейнасьцю, зьнешнімі абставінамі, прыкладаемымі намаганьнямі й лёсам. Прычына гэтага ў тым, што такі чалавек увесь час заняты трансцэндэнтным любоўным служэньнем Крышне. Хоць на першы погляд здаецца, што ён дзейнічае з дапамогай цела і ворганаў пачуцьцяў, ён заўсёды ўсьведамляе сваё сапраўднае прызначэньне, якім зьяўляецца духоўная дзейнасьць. Чалавек, які валодае матэрыяльнай сьвядомасьцю, залучае свае ворганы пачуцьцяў у дзейнасьць дзеля ўласнага задавальненьня, але той, хто здабыў сьвядомасьць Крышны, выкарыстоўвае свае ворганы пачуцьцяў, імкнучыся прынесьці асалоду Крышне. Таму чалавек, які разьвіў у сабе сьвядомасьць Крышны, заўсёды вольны, хоць здаецца, што ён дзейнічае, выкарыстоўваючы ворганы пачуцьцяў. Зрокавае і слыхавое ўспрыманьне зьяўляюцца функцыяй ворганаў пазнаньня, а рух, маўленьне, апаражненьне кішачніка і г. д. – гэта функцыі ворганаў дзеяньня. Чалавек, які валодае сьвядомасьцю Крышны, ніколі не трапляе пад уплыў дзейнасьці сваіх ворганаў пачуцьцяў. Ён не займаецца нічым, акрамя служэньня Госпаду, бо ведае, што ён – вечны слуга Крышны.