Замяшаньне, якое ахапіла Арджуну, гнала яго прэч з поля бою, а розум ягоны так аслабеў, што ён больш ня памятаў сябе. Чалавек аказваецца ў такім стане з-за празьмернай прыхільнасьці да матэрыяльных аб’ектаў. Бхайам двітыйабхінівешатах сйат (Бхаг., 11.2.37): такі страх і неспакой уласьцівыя людзям, якія знаходзяцца ў вельмі моцнай залежнасьці ад матэрыяльных абставінаў. Арджуне здавалася, што бітва прынясе яму адныя пакуты і нават перамога над ворагам ня зробіць яго шчасьлівым. Вялікае значэньне ў гэтым вершы маюць словы німіттані віпарытані. Калі чалавек разумее, што ў будучыні яго чакаюць адныя толькі расчараваньні і яго надзеям не наканавана спраўдзіцца, ён міжволі задаецца пытаньнем: «Што я тут раблю?» Кожны дбае пра ўласны дабрабыт. Нікога не цікавіць Вышэйшая Душа. Па волі Крышны Арджуна паводзіць сябе так, як быццам ня ведае, у чым палягае сапраўднае дабро. Сапраўднае дабро атрымлівае той, хто прыходзіць да Вішну (або Крышны). Абумоўленая душа забывае пра гэта й таму пакутуе ў матэрыяльным сьвеце. Арджуна быў упэўнены, што перамога ў бітве ня прынясе яму нічога, акрамя гора.