У гэтым вершы разглядаюцца тры пытаньні: абавязкі, прадпісаныя шастрамі, дзеяньні па ўласным меркаваньні і бязьдзейнасьць. Прадпісаныя абавязкі – гэта дзейнасьць у адпаведнасьці з гунамі прыроды, пад уплывам якіх знаходзіцца дадзены чалавек. Да дзеяньняў па ўласным меркаваньні адносяць тыя, якія выконваюцца без дазволу звыш, а пад бязьдзейнасьцю маюць на ўвазе адмову ад выкананьня сваіх абавязкаў. Госпад раіць Aрджуне не заставацца бязьдзейным, але выконваць прадпісаныя абавязкі, не прывязваючыся да вынікаў сваіх дзеяньняў. Той, хто прывязаны да пладоў сваёй працы, робіцца прычынай дзеяньняў. Таму ён або цешыцца наступствамі сваёй дзейнасьці, або пакутуе ад іх.

Прадпісаныя абавязкі можна падзяліць на тры катэгорыі: штодзённая дзейнасьць, дзейнасьць у надзвычайных абставінах і дзейнасьць, якая адпавядае жаданьням чалавека. Штодзённая дзейнасьць, якой чалавек займаецца ў адпаведнасьці з прадпісаньнямі шастраў, не імкнучыся да пладоў сваёй працы, – гэта дзейнасьць у гуне даброці. Дзейнасьць дзеля пладоў робіцца прычынай нашага рабства ў гэтым сьвеце і таму лічыцца неспрыяльнай. Кожны мае права выконваць прадпісаныя яму абавязкі, аднак пры гэтым трэба дзейнічаць без прыхільнасьці да выніку; такое выкананьне сваіх абавязкаў бяз жарсьці, несумненна, выведзе чалавека на шлях да вызваленьня. Менавіта таму Госпад заклікаў Aрджуну ваяваць з пачуцьця абавязку і ня думаць пра вынік. Адмаўленьне Aрджуны ад удзелу ў бітве было праявай матэрыяльнай прыхільнасьці. Падобныя прыхільнасьці перашкаджаюць вызваленьню. Усякая матэрыяльная прыхільнасьць, ці да дзейнасьці ці да бязьдзейнасьці, служыць прычынай матэрыяльнага рабства. Бязьдзейнасьць грашлівая, таму Aрджуна мог выйсьці на добры шлях, што вядзе да вызваленьня, толькі выконваючы свой абавязак – змагаючыся ў бітве.