У Ведах галоўным чынам гаворыцца пра дзейнасьць у трох гунах матэрыяльнай прыроды. Дык падыміся ж над гэтымі гунамі, о Aрджуна. Перастань залежаць ад усіх праяваў дваістасьці, пазбаўся імкненьня набыць ці захаваць што-небудзь у гэтым сьвеце і спасьцігні сваё сапраўднае «я».
Матэрыяльная дзейнасьць уяўляе сабою ланцуг дзеяньняў і іх наступстваў у трох гунах матэрыяльнай прыроды. Яна скіравана на дасягненьне пэўных вынікаў і служыць прычынай рабства жывой істоты ў матэрыяльным сьвеце. Асноўная частка Ведаў прысьвечана розным прадпісаньням, якія тычацца дзейнасьці дзеля яе пладоў. Мэта гэтых прадпісаньняў – дапамагчы звычайным людзям паступова адмовіцца ад дзейнасьці дзеля пачуцьцёвых задавальненьняў і ўстаць на духоўны ўзровень. Паколькі Aрджуна быў вучнем Госпада Крышны, Госпад раіць яму адразу ўстаць на духоўны ўзровень – узровень філязофіі «Веданты», які пачынаецца з брахма-джіг’ясы, ці пытаньняў пра вышэйшы духоўны пачатак. Усе жывыя істоты ў матэрыяльным сьвеце вядуць зьнясільнае змаганьне за існаваньне. Каб навучыць іх жыць у гэтым сьвеце і паказаць шлях да вызваленьня з матэрыяльнага палону, Госпад, стварыўшы сьвет, даў ім Веды. Спачатку жывая істота прысьвячае сябе дзейнасьці дзеля пачуцьцёвых задавальненьняў, апісанай у частцы карма-канда, а скончыўшы гэты этап, атрымлівае магчымасьць устаць на шлях духоўнага самапазнаньня, апісаны ва Ўпанішадах, якія зьяўляюцца часткамі розных Ведаў, гэтак жа як «Бхагавад-гіта» зьяўляецца часткай пятай Веды («Махабхараты»). Упанішады ўказваюць на пачатак духоўнага жыцьця.
Пакуль жывая істота знаходзіцца ў матэрыяльным целе, яна вымушана зьдзяйсьняць дзеяньні й пажынаць іх плады, знаходзячыся пад уплывам гунаў матэрыяльнай прыроды. Трэба навучыцца ўстойліва пераносіць такія праявы дваістасьці, як шчасьце й гора, холад і сьпякота, і тады мы пазбавімся турботаў, зьвязаных з набыцьцямі й стратамі. Гэтага ўзроўню дасягае той, хто здабыў сьвядомасьць Крышны і ва ўсім спадзяецца на волю Госпада.